"Doe wat je inspireert en inspireer met wat je doet". Dat schreef mijn oudste zoon in zijn kenmerkende licht chaotische krabbelende handschrift op ons schoolbord. En hij zette zijn voornaam eronder. Sterk. Het is een mooie tekst, die ik als moeder en ook als professional weiger van het bord te vegen, weg te poetsen. Het is té belangrijk, iedere dag opnieuw, die inspiratie te kunnen lezen, te kunnen oppakken. Ik voel de verbinding met mijn zoon, voeden en gevoed worden. Hij is volwassen en leeft zijn eigen leven, ergens, fysiek ver hier vandaan. Ik zie op allerlei momenten in allerlei vormen stukjes in hem terug van wat ik heb gegeven en waar hij zijn eigenheid aan heeft toegevoegd. Spiegels. Reflecties.
"Hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken, hoogstens met de tijd", dat staat ook op dat schoolbord en is op een andere manier inspirerend. Die tekst schreef ik er zelf op, in ronde volle letters, een ander handschrift. Het is een korte zin uit het lied "Omarm me" van de muziekband Bløf.
Dergelijke teksten doen iets met mij. Ik kan ze horen en voelen. Impact. Het is op zóveel verschillende manieren uit te leggen hoe je deze woorden kunt lezen en interpreteren, het past vrijwel altijd. Dat vind ik mooi. Daar hou ik van. Dat je met woorden kunt spelen, dat je dezelfde woorden aan diverse mensen kunt voorleggen, evenals muziek en beelden... Elk mens kan er dan eigen unieke associaties en verhalen aan verbinden. Impact. Aandacht. Betekenis. Verbinden.
Met de werkvormen die ik professioneel inzet gebeurd iets soortgelijks... proberen?
Met de waterdruppels op het blad gebeurd iets soortgelijks... probeer maar!
Bình luận