Ik moet wennen

Ja, dat kan ook, dat ik het heel goed zie en weet voor een ander, maar dat ik voor mijzelf even niet goed weet hoe ik mij moet, kan en wil verhouden naar een nieuwe situatie. Er is van alles in beweging (geweest), in mijn privéwereld en in mijn werkwereld. Ik merk dat het tijd vergt om een nieuw en gezond evenwicht te vinden. Rationeel gezien, weet ik wel dat het goed komt. Gevoelsmatig, of emotioneel, als je het zo wilt noemen, ben ik daar nog niet. Soms zeg ik dan dat mijn hoofd en hart in oorlog zijn, het nog niet met elkaar eens zijn, in verschillende tempo's varen. Heel normaal. Dat weet ik. En toch, en toch, het kost energie, soms onrustige nachten van bezorgdheid om mijn kinderen ver weg. Soms frustratie omdat mijn acties nog geen verbetering opleveren. Het gaat mij niet snel genoeg. Het is dus hard werken, dweilen met de kraan open. Gelukkig ben ik van nature opgewekt, positief en vol vertrouwen. Ik weet wel, voel wel, dat het goed komt. Het lief en leed is onvermijdelijk.

Er zijn dierbaren overleden (voor altijd weg) en verhuisd (ver weg). Er zijn dierbaren getrouwd en gescheiden (mooi en lelijk). Er werd uitgezwaaid (met een traan en met een lach). Er werd teruggekeken en vooruit geblikt... naar lief en leed. Met liefde, waardig en verwachtingsvol. Dat kan allemaal naast elkaar, en tegelijk, of soms met onrustige gedachten en gevoelens op een chaotische manier door elkaar... maar het is er allemaal. Heel normaal. Heel menselijk!

Ik zeg: ik ga er wel aan wennen, ik vind een manier, het is pure liefde!